Het oorspronkelijke plan was om 8 maanden in ons Chateauke te wonen. Dat was de tijd die er nodig zou zijn om ons toekomstige huis af te werken.
Maar je raad het al, het duurde langer dan verwacht. Uiteindelijk woonden we 10 maanden in de caravan op de camping en vervolgens hebben we nog 2 weken in ons Chateauke geslapen toen we voor de oprit van ons nieuwe huis stonden.
Wonen in een caravan is vast niet voor iedereen weggelegd. We woonden als gezin van 4 met 2 honden op amper 12m². Dus ja, we werden af en toe op de proef gesteld...
Toen we pas op de camping stonden genoten we de eerste maand nog van een mooie nazomer. Hoewel we gewoon elke dag naar ons werk gingen en Xandres naar school moest, voelden we ons toch een beetje op vakantie. We ervaarden voor het eerst in ons leven de sfeer van de camping. Want had ik al gezegd dat we nog nooit eerder gekampeerd hadden...
Naast de camping is er een bos waar we met de hondjes 's morgens en 's avonds in gingen gaan wandelen. Ons dagelijkse portie natuur. Een beetje verderop langs het bospad was een leuk speelplein met een voetbalveld en picnicbanken waar we regelmatig te vinden waren met de kids.
Onze paardjes stonden nu op een stal in Damme. Wat heerlijk dichtbij! Bezig zijn met de paarden heeft nu ook een andere dimensie gekregen. Het is nu als een soort dagelijks uitstapje waar we als gezin allemaal plezier aan beleven. De tijd die we daar doorbrengen is ook effectief quality- time met de paardjes. We hoeven ons niet langer uit te sloven om alles te onderhouden.
Echter na anderhalve maand caravaning was er toch een dipje. Het regende, het hutste, ... het leven zag er grijs en somber uit. De hondjes waren nat van kop tot staart en moesten dan zo de caravan in. De hele caravan rook naar natte-hond...
En dan op z'n sombere donkere avond kwam ik thuis na een lange werkdag met de kindjes die ik net was gaan ophalen in de naschoolse opvang en de crèche. Het was iets na 19u30 dat ik de lichten in de caravan wilde aan steken. Toen er met een klein plofje plots "niets" meer was..
Geen verlichting, geen verwarming, geen GSM die kon opgeladen worden, geen water uit de kraan... Gelukkig kon ik nog koken op het gaspitje en hadden we wel enkele zaklampjes liggen. Pieter was zijn late shift aan het werken dus ik stond er alleen voor die avond. Sukkelen!
De volgende dag ging Pieter met zijn "kennersoog" de boel bekijken en in orde brengen. Tevergeefs! Alles probeerden we, andere aansluiting, andere toevoer, de omvormer bekeken, roosters werden opengevezen... nergens vonden wij het probleem. .
Hoe lang waren we van plan dit vol te houden? vroeg ik
Na een aantal avonden in het donker te hebben doorgebracht, staken we nogmaals de snoer in, in een poging het probleem te vinden. Maar als bij wonder... alles werkte gewoon weer. Geen vuiltje aan de lucht!
Het is een onopgelost mysterie gebleven... Nooit kwam aan het licht wat het probleem juist was, maar het is ons ook daarna nooit meer voorgevallen...
Naast het elektriciteits probleem worstelden we ook met het slaapritme van Anaïs (toen 1 jaar).
Ze wilde echt niet in slaapvallen alleen. Slapen deed ze enkel tussen ons. Maar je verstaat dat dit niet comfortabel is op een bed van 1m20 breed. Uren stonden wij aan haar bedje omdat ze stil zou zijn en hopelijk in slaap zou vallen. Xandres was juist gestart in het 1ste leerjaar en een nieuwe school, dus vonden we het wel zo belangrijk dat hij wel een goede nachtrust zou hebben. Soms waren we dus echt ten einde raad wat het slapen betrof.
Helaas is dit een probleempje die niet echt zo vanzelf opgelost is...
Reactie plaatsen
Reacties