Daar op het midden van dat Zweedse meer, met mijn peddel voor mij op de boot en Noahtje aan mijn voeten. Ik deed even niets en liet Pieter en Xandres het roei-werk doen. Ik staarde voor mij uit en luisterde naar de stilte en het kabbelende water die lichtjes klotste tegen onze kano...

Wanneer ik opgeschrikt word door de stem van Pieter met de (nogal op z'n Pieters plat uitgesproken) woorden: Is dat niet "asem"!? Ik wist natuurlijk dat hij awesome of breathtaking bedoelde. Dat was het ook, absoluut! Maar voor mij was het "asem"[aa-sum].

De adem die ik al zo lang zocht. Rustig en langzaam ademde ik terwijl ik luisterde naar de verder stille omgeving. Helemaal in het moment. Voor mij uitstarend in die grootse omgeving, voelde ik mij zo klein.
We roeiden van het ene eilandje naar het andere waar we de boot aanmeerden voor een kleine verfrissing van onze voeten in het water of een frisse duik. Met mijn poep op een rots uitstekend uit het water geniet ik zo intens van de kindjes die steentjes in het water gooien om de plons te horen.

Dit eigenste moment is een bevestiging dat het de moeite was om tot hier te komen en dat ik deze reis zo hard nodig had. Ik adem diep in en uit... de "asem" waar ik al zolang naar verlang!