Wanneer moeder natuur je avonturen dwarsboomt

We zijn in de helft van onze 2 maanden Europe trip. Zot om te bedenken dat we daar al jaren over spreken om eens voor een langere tijd te kunnen reizen. En als je het ons vraagt wellicht ook een voorproefje van nog veel meer van die avonturen. Want tot nu toe deden we het alsof we al heel ons leven over deze aardbol zwerven.. Ja dat doen we ook, maar tot voor onze Europe trip was het telkens maar een heel klein stukje per keer en ook telkens met een weekje per keer. 

Nu reizen we al een maand door Europa. We deden reeds Denemarken, Zweden, Duitsland en Oostenrijk aan. Ondertussen zijn we al een klein weekje in Slovenië, een voor ons totaal onbekend land tot voor kort. Maar we zijn ook hier weer verkocht aan de prachtige omgeving. 

 Dat allemaal met The Beast als onze thuis. Of ons huis... want "thuis" zijn we overal waar we samen zijn. 

Dagelijks klappen we onze daktent open en toe alsof we al jaren zo reizen. En geregeld brengen we enkele uren door in de auto die kilometers verslind om ons van de ene ontdekking naar de andere te brengen.

Maar vandaag brachten we onze dag door in de hoofdstad Ljublijana. Na een leuke bloedhete dag rijden we 's avonds nog een klein uurtje naar onze camping waar we onze laatste nacht in Slovenië gaan doorbrengen om dan morgen door te rijden naar Kroatië. Het verste punt van onze reis. Want na Kroatië keren we weer geleidelijk richting huis...

Op weg naar de camping, rijden we kronkel de kronkel door wegen helemaal verscholen tussen de bomen. Heel idyllisch vinden we dat. Terwijl we het erover hebben hoe zot het is dat onze eerste maand er al opzit en dat we nog "maar" 3 weken te gaan hebben.  

"BAM"

The Beast zakt in, wij worden opgeschrikt en weten even echt niet wat er zojuist is gebeurd. We brengen onze auto tot stilstand. Hebben we iets aangereden? Kwam er een wild dier vanuit het bos onder de auto terecht? Plots zien we achter ons een boomstam over de weg hangen.... Uitstappen lukt niet meteen. De deuren zitten klem omdat de dakdragers verschoven en gezakt zijn. 

Eens uit de auto zien we waar we zojuist zijn aan ontsnapt.... als die stam 1 sec eerder naar beneden was gekomen, dan had de daktent die klap nooit opgevangen. Maar was die wellicht in de voorruit terechtgekomen, daar waar ik zat.... en wie weet wie dan deze blog ging schrijven...

De politie werd gebeld en ook de brandweer kwam ter plaatse. Maar wat echt het bijzonderste was: elke Sloveen die ons passeerde en zag dat we problemen hadden, stopte om te vragen als we oké waren! 

Wij stonden op automatische piloot om alles geregeld te krijgen en om de kids niet ongerust te maken. Zij zaten op hun gemak op de achterbank naar een Disneyfilmpje te bekijken. De tranen kwamen pas toen ik mijn mama en papa op de hoogte bracht wat we zojuist hadden meegemaakt....

Maar de hulpdiensten deden er alles aan om de dakdragers, die helemaal verbogen waren, weer om te plooien. Ze haalden er de kapotte onderdelen af en zelf de hele tent werd van The Beast gehaald. Ze zetten hem er zo goed als ze konden weer omgekeerd op, waarvan een deel eigenlijk op het dak van onze kofferbak ruste. Die werd daar met een zware nylon spanband stevig op vastgemaakt. Zo kwamen we uiteindelijk in het holst van de nacht toe op onze camping.

Maar we zaten vol vragen... Wat is de schade aan de tent? (Want in het donker konden we dat niet voldoende zien.) Mogen we verder rijden zo? Kan het dak van de pick-up kofferbak dat aan? Wat zegt de verzekering? Is het veilig zo verder te reizen?.....

De volgende dag gingen we in plaats van door te rijden naar Kroatië, terug naar Ljublijana. De enig Mitsubishi garage en groot stad in de nabije omgeving. De auto moest nagezien worden en we gingen tevergeefs opzoek naar gepaste dakdragers. We reden van de ene autowinkel naar de andere. Een hele dag ging voorbij in verzekeringen opbellen en opzoekingswerk.

Wat gaan we nu doen? Gaan we verder?

Snel bleek dat niemand ons kon helpen. En zo hakte Pieter de knoop door. Als niemand ons kan helpen, als we anderen mogen geloven, zal de auto niet meer door de keuring komen. Onze daktent heeft schade opgelopen... Dus als we nu naar huis gaan, zijn we ook onze reis nog kwijt. Dan hangt voor altijd een donkere wolk boven ons avontuur. Dus WE GAAN VERDER!

Vanaf dat moment ervaarden we het rondrijden met The Beast door Europa en het openklappen van onze daktent nooit meer als vanzelfsprekend...en waren we extra dankbaar voor elk moment.