Wonen in een caravan heeft ons veranderd

Een huis onze thuis

Als kind woonde ik samen met mijn mama en mijn papa en mijn broer in een mooi groot huis. Het was onze thuis.

Later, wanneer Pieter en ik onze eerste woning kochten, een appartement in Brugge, noemde ik het mijn thuis.

Toen we jaren later ons droomhuis in Ruddervoorde kochten, hebben wij er weer onze thuis van gemaakt.

Toen we van dat grote huis verhuisden met minder dan de helft van onze spullen, in een klein trek-caravannetje, noemden wij het ook: Thuis.

Ons Chateauke was onze thuis. De camping waar ons Chateauke stond, maakte deel uit van die thuis. Als wij terug kwamen na een lange werk-en schooldag, riepen wij: We zijn thuis! Of kom we zijn naar HUIS!

De opluchting was groot dat we eindelijk na 10 maanden wonen in een caravan de sleutel van ons nieuwe huis kregen. Heel normaal, want dat was ten slotte het hele doel achter dit avontuur. Dus kon het ook niet rap genoeg gaan om alles in gereedheid te brengen om erin te trekken. Echter toen we daadwerkelijk wegreden van de camping met ons huisje op wielen, was het emotionele boel.
De uitbaters en andere camping gasten die regelmatig over de "vloer" kwamen, namen afscheid en wensten ons veel succes. En dan plots na al die omhelzingen zit ik samen met de kindjes in mijn kleine autootje achter ons chateauke aan.

Pieters auto zat tot de nok gevuld met spullen. Want je begrijpt dat wonen in een caravan veel meer spullen vraagt dan een gewone vakantie. Omdat de caravan dus niet overladen mag zijn, zat het meeste in de auto.

Wanneer ik achterrijd vloeien er traantjes.. Ons avontuur zit er op. Ons huisje op wielen, zal niet langer onze thuis zijn. Heel gek eigenlijk, want bij onze verhuis in Ruddervoorde viel er een soort "last" van onze schouders toen we weggingen. We hadden natuurlijk wel iets heel erg tofs om naar uit te kijken, een avontuur in de caravan, maar toch. We hadden er tenslotte ons hart en onze ziel ingestoken. Het had ons letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Toch viel het afscheid van het kampeer avontuur zwaarder.

Uiteindelijk besloten we ons Chateauke te verkopen. Het geld die we ervoor zouden krijgen, gingen we goed kunnen gebruiken voor meubels te kopen. Wat toen een super plan leek, hebben we nadien heel veel spijt van gehad! Anders vertrokken we straks op roadtrip door Europa met ons Chateauke. Maar helaas.... Afscheid nemen van ons huisje op wielen was niet vanzelfsprekend,zoals we eerder dachten.

We hadden dan uiteindelijk toch niet zoveel aanpassing nodig om van ons stenen huis weer een gezellige thuis te maken.
Maar dat brengt ons eigenlijk naar onze eerste les van het hele avontuur:

Zolang we samen zijn, zijn we thuis! Gelijk op welke voordeur onze huissleutel past, mijn gezin is mijn thuis.

Te veel spullen

Toen we verhuisden uit Ruddervoorde gingen we "ontspullen" en werden zo goed als al onze spullen verkocht. Streng waren we, want al onze spullen zouden voor 10 maand in een opslagbox van 6m² verdwijnen. Stapels verhuis dozen, een zetel, een frigo, TV, babybed,... en nog enkele andere kleine meubeltjes.

Toen we onze sleutel gekregen hadden van onze nieuwe woning wilden we dan ook zo snel mogelijk alle spullen uit die box halen. Maar wat zat er ook alweer in al die dozen?
Kleren, servies, speelgoed, fotoboeken. Maar wat er in die andere 20 dozen zat? Daar had ik dus geen flauw idee meer van. Echt!
Ik herinnerde mij wel die leuke broek en dat toffe jasje. En die goeie koekenpan had ik gemist voor de pannenkoekenbak. (Maar uiteindelijk blijkt die niet te werken op inductie dus uiteindelijk is die toch weggegaan)... Zelf het speelgoed die na 10 maanden van onder het stof kwam was geen zo'n groot succes meer bij de kids. Er zaten kleren in die dozen die ik al jaren had maar totaal niet gemist had in die 10 maanden. Ik opende dozen met windlichten, theelichten en nog allerlei ander spul waar ik eigenlijk het bestaan niet meer vanaf wist. Pieter en ik hebben ons tijdens het openen van die dozen een paar keer de vraag gesteld: moesten we daarvoor een opslag huren? Waarom hebben we zoveel spullen? we hadden al zoveel weggedaan maar toch nog zoveel (overbodig)gerief....

In die 10 maanden waren wij wel eens geweest om onze garderobe aan te passen van zomerkleding naar winterkleding en omgekeerd. Maar ik ben nooit op zoek gegaan naar die koekenpan bijvoorbeeld. Eigenlijk hebben we al die tijd perfect zonder al die spullen gekund.

Het gevolg van het hele avontuur was wel dat ik nog maar heel moeilijk kon beslissen om iets te kopen. Ik dacht er zo lang en zo ver over na dat ons huis het eerste jaar vrij kaal en leeg was. Waarom al die nieuwe spullen kopen als we ook perfect zonder kunnen. Ook het geld die daarin kruipt, voor iets dat je eigenlijk niet nodig hebt. Al die meubels zijn puur vulling van je ruimte. Als je de ruimte niet hebt, bijvoorbeeld zoals in een caravan, dan koop je het ook niet. Dan kan je het geld voor iets anders gebruiken. Een leuke uitstap of avontuur bijvoorbeeld.

Slecht zittende kledij komt niet langer meer mee naar huis omdat het in de mode is. Schoenen of een broek die niet comfortabel zijn, weg ermee! Ik wil me goed voelen, comfortabel en vrij. Net zoals in ons caravanneke. Daar moest niets en kon alles. Ik hoefde maar weinig huishouden te doen. Want ja het was niet groot! haha.. en de was werd 1 keer in de week gedaan. Wanneer alles droog was, werd deze dan ook onmiddelijk geplooid om in de kast te leggen. De boodschappen die we deden waren beperkt omdat het in ons kleine frigootje zou passen. Dus er ging ook heel weinig verloren. De afwas deden we tijdens een babbeltje met mede-campinggasten en met het kokerellen van 1 pansgerechten, heb ik zowat de voornaamste huishoudelijke taken van

een "caravan-huishouden" benoemt. In onze vrije tijd moesten we maar weinig op de klok kijken om die dag rond te komen met ons werk. Na school gingen we traditioneel wandelen met de hondjes in het bos richting het speelpleintje.
Dat is trouwens iets dat Xandres zich nog heel goed kan herinneren. Naast zijn stapelbed dan, want die vond hij mega cool. Want zijn bed nu is maar "gewoon".
Een mens kan perfect met weinig gelukkig zijn en al die spullen kunnen we dus gewoon missen....

A merry little Christmas

Dan is er nog 1 dingetje waar ik het over wil hebben die ons als mens heeft veranderd door het leven in een caravan.

Toen december 2020 naderde had ik het voor het eerst echt moeilijk met ons leven in de caravan. Ik dacht de kerstsfeer te missen. Die periode vroeg ik mij echt oprecht af waar we mee bezig waren. Dan vooral, wat doen wij onze kindjes aan? Het verlangen om een woonkamer te kunnen aankleden met een kerstboom, lichtjes en theelichtjes was nog nooit zo groot. Ook Xandres miste het om samen gezellig koekjes te bakken en die dan te versieren.

De Sint bracht de Kerstsfeer in huis. Want tussen alle cadeautjes die hij meehad, zat de DVD van de alom bekende film die traditie getrouw elk jaar opnieuw op TV te zien is van HOME ALONE.
Voor ons al een redelijk afgezaagde Kerstfilm, maar door er samen met de kids naar toe te kijken en hen te zien lachen, konden ook wij opnieuw geboeid kijken. Alsof het een trigger was, ging ik ook aan het versieren in de caravan. We maakten het gezellig met kerstlichtjes en van die ordinaire traditionele kerstslingers die rond om rond opgehangen werden. Kerstkaartjes plakten we met plakband vast aan onze kast. De Kerst- Kunstwerkjes kregen ook een plekje. Aan onze deur werden enkele sparrentakken de we in het bos vonden met een rode strik opgehangen. We hielden 's avonds "Kerst-movie nights" in onze matching pyjama's. Wist ik toen veel dat kerst vanaf dan nooit meer hetzelfde zou zijn...

Ondertussen vierden we alweer voor de 2de keer kerst in ons nieuwe huis. Met onze kerstboom van 2m10 in het midden van onze woonkamer en de kerstkoekjes die aan onze oren uit komen.... Toch denk ik elke keer weer terug aan de sfeer van Kerst in ons huisje op wielen...